Samoocena utworzona przez środowisko

Rzadko poruszam ten temat gdziekolwiek i u kogokolwiek. Nie chcę do tego wracać nigdy w życiu.

Społeczeństwo dzieli się na ludzi, którzy totalnie potrafią rozmawiać z ludźmi, a grupę wspierających, która ich otacza nawet nie da się zliczyć. Są też ci, którzy w życiu potrzebują garstki bliskich i ci, którzy totalnie nie umieją wdrożyć się w społeczeństwo. Jeśli chodzi o mnie - mogę już skreślić pierwszą grupę. Absolutnie nie jestem typową popularną laską, która dogada się z każdym wokół siebie. Lubiana przez wszystkich, wspierana i takie bzdety. Po prostu nie.

Kiedyś,- chociaż dla mnie nie było to aż tak dawno temu - w szkole znęcali się na mnie psychicznie, w niektórych okolicznościach nawet fizycznie. Do dzisiaj nie znam powodu tego całego "zamieszania" i chyba nie poznam, bo oczywiście ci, którzy zawinili nagle nie pamiętają o całym zajściu. Nie mówię tutaj o lekkich kłótniach z rówieśnikami, które skutkowały konfliktem na parę dni. Chodzi mi raczej o skakanie na samoocenie, o całym koszmarze jaki czasem widzimy w filmach, co wydarzyło się na przestrzeni kilku lat. 

Moja samoocena spadła wtedy do zera. Nawet nie wiem co dalej napisać, bo po prostu to zdanie tłumaczy cały mój nastrój i wszystko co ludzie zepsuli. Najgorsze jest to, że przez ten czas wydawało mi się, że to była moja wina. Próbowałam się zmieniać, przynosiłam ciasteczka do szkoły, częstowałam wszystkich, stałam na głowie, aby zmienić moją pozycję i faktycznie początkowo się to udawało, ale dosłownie po jakimś czasie, wracałam do punktu wyjścia. Głupota, niestety będąc dzieckiem nie rozumie się mankamentów tego świata. Do tego mój wychowawca mając w naturze wesołe naśmiewanie się z każdego, olał sprawę, jakby nigdy nic i w taki sposób nie miałam niczego do obrony. Przez długi czas miałam mu to za złe, do czasu.

To co teraz powiem jest głupie, ale jestem wdzięczna. Wdzięczna za to, że mogę być teraz takim człowiekiem jakim jestem i wspierać osoby, które przechodzą właśnie taki okres. Samotność jest wtedy straszna i mogę szczerze powiedzieć, że czułam się po prostu jak gówno. Nie było ważne co ja czuję i jakie było moje zdanie, byłam po prostu kolejnym celem w akcji, który każdy wykorzystał. Ktoś ode mnie ściągał, wina była po stronie Karoliny, ktoś coś przeskrobał, obwiniał Karolinę. 

Dzięki temu wszystkiemu widzę lepiej i klarowniej moje błędy, ostrożnie dobieram sobie przyjaciół i ludzi, którzy mnie otaczają i szanuję inność. Myślę, że od urodzenia takie uczucia były we mnie zakorzenione, ale nic tak nie uczy jak doświadczenie. Doświadczenie, które uczyni cię troszeczkę bardziej rozumnym i otwartym na świat. Niestety niektórzy są tacy ślepi!

Mam teraz styczność z wieloma osobami, które przeżywają błędy mojej młodości (chociaż nie przesadzajmy, nie jestem taka stara hahaha). Nie wyobrażacie sobie jaki to ból, bo nieważne ile słów pocieszenia powiecie i tak po powrocie do szkoły piekło zaczyna się znowu i znowu.

Dbajcie o siebie i doceńcie dobrych ludzi, których macie wokół siebie. We wszystkim można znaleźć dobre strony tylko trzeba chcieć. Bądźcie silni! Buzi, xx K.

top | ZARA

jeans | STRADIVARIUS

bag | MICHAEL KORS

 Instagram | @thecarolineblog | Snapchat | queenycaroline